حق بیمه پرداختی: بیمهگزار برای استفاده از این بیمه باید بتواند مبلغی را به عنوان حق بیمه تعیین و آن را در زمانهای مقرر، پرداخت کند. بیمهگزار بهتر است سال بازنشستگی خود را در نظر بگیرد و این میزان را طوری تعیین کند که در پایان قرارداد و در زمان بازنشستگی وی، مبلغ قابل توجهی شده باشد و بتواند کاستیهای مادی را جبران نماید.
سپرده اولیه: چنانچه بیمهگزار تمایل به سپردهگذاری اولیه داشته باشد باید این مبلغ توسط وی مشخص شود. این مبلغ همیشه قابل برداشت خواهد بود. بهتر است بیمهگزار بیشترین مبلغ ممکنی که در توان دارد را سرمایهگذاری کند چون تا زمانی که کار میکند امکان افزایش درآمد وجود دارد و با رسیدن دوران بازنشستگی و کهنسالی توان درآمدزایی از بین رفته و یا به اندازه دوران جوانی نخواهد بود.
ضریب افزایش حق بیمه: این قسمت که برای کاهش اثرات تورم در طول سالهای بیمه عمر است باید مشخص شود که بیمهگزار هر سال چند درصد میخواهد به حق بیمه پرداختی خود اضافه کند. بیمهگزار باید این قسمت را با توجه به توان مالی خود و میزان حقوقی که در دوران بازنشستگی دریافت خواهد کرد مشخص کند تا کاهش حقوق وی با این سرمایه جبران گردد. این عدد میتواند بین صفر تا 20 درصد باشد.